Het blijft moeilijk voor me. Hulp vragen, toegeven dat iets niet gaat. Zoals het al mijn leven lang gaat, als ik toegeef dat ik iets niet kan, word ik gekwetst. Nu de blaadjes vallen, het kouder, regenachtig, somberder en minder licht word, heb ik meer pijn en minder energie. Nu moet ik hulp vragen en toegeven dat ik niet alles alleen kan, dat ’s middags mijn energie op is. Ik moet kiezen: het huishouden of de kinderen, sociaal leven of bijtanken door te slapen, doen wat goed voelt, maar geen prioriteit heeft, of doen wat prioriteit heeft maar niet goed voelt. En wat heeft prioriteit. Keuzes maken. En als ik alles wil moet ik hulp vragen. Maar ik ben zo bang dat als ik hulp vraag dat mensen me kwetsen. Dit tegen me gebruiken of me minder volwaardig vinden. Zoals zo vaak het geval is geweest. Ik ben toch zo sterk? Nee, lichamelijk misschien niet zo, maar psychisch wel. Ja in de lente en zomer misschien, maar dat brokkelt af met de hoeveelheid kou die toeneemt.
Het is niet goed voor me om het gevoel te hebben geen volwaardig mens te zijn. Dat weet ik en dat besef ik. Maar mijn gevoel is anders. Als ik hulp vraag, laat ik merken dat ik het niet alleen kan. Wat doet dat met mijn omgeving? Hoe zullen ze reageren op me? En als dat positief is, menen ze dat wel dan? Ik weet het, een hele foute gedachtegang. En ik weet dat die kronkel bij mij ligt. Maar er overheen stappen lukt niet. De stap is te groot.
De mensen die mij kwetsten omdat ik om hulp vroeg zijn uit mijn omgeving weg. Om me heen heb ik alleen nog mensen die daadwerkelijk willen weten hoe het met me is. En deze mensen zien het ook als ik lieg. Van deze mensen hou ik heel veel. En juist deze mensen wil ik niet kwetsen door aan te geven dat dingen me boven het hoofd groeien.
Dadelijk komt er een nieuwe fase in mijn leven. Een opleiding en hopelijk mijn droombaan. Maar dan weer moet ik keuzes maken. Keuzes die ook ten koste gaan van anderen. Ik heb geen onbeperkt energie niveau. En op is gewoon op. Ik kies voor de mensen waar ik van hou, maar ik moet proberen mezelf op het eerste plan te zetten. Dat weet ik. Ik heb het zo vaak gehoord. Van psychologen en maatschappelijk werkers, van ouders tot vrienden, maar ik ben bang dat als ik dat doe deze mensen mij niet als volwaardig zien. En daar ben ik bang voor, heel erg bang. En als ik goed nadenk weet ik dat dit onterecht is. Maar het weten en voelen is een verschil.
En daar ga ik aan werken. Om dit weten en voelen op een lijn te krijgen. Weer positief te worden.
Liefs, Debbie
4 opmerkingen:
zo dat is een verhaal recht uit je hart,
goed luisteren naar je lichaam , en ik zou bijna zeggen, als het echte vrienden zijn, nemen ze je zoals je bent.
en bij dit verhaal komt ook nog eens de gebeurtenissen van je ouders bij, dat is ook niet niks, en dat draag jij ook mee
ik wens je heel veel sterkte, en heel veel succes met je cursus.
groeten renate
Hoi Debbie,
Hou je haaks he meisje...heel veel sterkte toegewenst...met je keuzes...gaat best allemaal lukken hoor.
Veel liefs,Willy
Leuk dat op mijn blog langs ben geweest.
Hallo Debbie,
Via Christel kwam ik op je blog terecht, en lees dan gelijk je verhaal over je tegenstrijdigheid over het leven.Het komt me bekent voor, ik had dit een aantal jaren terug ook.Mijn leven is ook niet altijd makkelijk geweest, maar ik ben mezelf voorop gaan stellen om mijn ziekte aan te kunnen.Ik heb fibromyalgie, en in jouw woorden komen ook de symptomen naar boven.Maar misschien heb ik het mis, het gevoel is/was hetzelfde.Maar je moet aan jezelf denken om alles aan te kunnen.Inderdaad keuzes maken, wat jij belangrijk vind en waar jij jezelf het prettigst bij voelt.
Je maakt ook mooie kaartje trouwens!Kijk ook eens bij de blogs die ik heb.Ik ben je volger geworden.
groetjes tiny
Hallo Debbie,
Natuurlijk mag je me in je bloglijst zetten.Is toch leuk!
groetjes tiny
Een reactie posten